همسر سردار شهیدمحمد حسین باقرزاده جانشین گردان یارسول لشکر25 کربلا، می گوید:
خواب دیده بود در یک عملیات بزرگ که ما پیروز آن بودیم، شهید شده است. بعد از دیدن آن خواب،حال و هوای دیگری داشت و برای شرکت در آن عملیات لحظه شماری می کرد. از ما خداحافظی کرد و قرار بود فردا صبح همراه با کاروان به جبهه برود. هنگام شام دیدم، محمدحسین برگشت. با تعجب گفتم: «چرا برگشتی؟» با چهره ای غمگین جواب داد: «گفتم این شب آخری را هم پیش شما باشم.» صبح که می رفت، چند قدمی دور نشده بود، برگشت چند لحظه به من نگاه کرد، چیزی نگفت. گفتم: «چیزی جا گذاشتی؟» سرش را به علامت نه بالا برد، حرکت کرد و رفت. محمدحسین هیچ وقت موقع رفتن به پشت سرش نگاه نمی کرد و حتی به من اجازه نمی داد که پشت سرش بیرون بروم. همیشهمی گفت: «دل ندارم چهره ات را ببینم.» ولی آخرین باری که داشت می رفت، هم به من اجازه داد که بیرون بیایم و هم به پشت سرش نگاهی تکرار نشدنی کرد. خیلی خوشحال بود شاید فهمیده بود که وقت آن عملیات بزرگ و تعبیر شدن خوابش رسیده است.

وقتی از تلویزیون مارش عملیات والفجر8 را شنیدم، دلم لرزید و هر لحظه انتظار این را داشتم که خبر شهادت محمدحسین را به من بدهند. چند روز بیشتر طول نکشید که بالاخره خواب محمدحسین تعبیرشد و از طریق برادرم متوجه شهادتش شدم.

همیشه درمورد شهادتش با من صحبت می کرد که مرا آماده کند و می گفت: «زیباترین کاری که در شهادت من می توانی بکنی، این است که مثل حضرت زینب (س) صبور باشی تا من از شهادتم نهایت لذت را ببرم.» به وصیت اش عمل کردم و خیلی صبورانه برخورد کردم. در واقع از قبل آماده هر اتفاقی بودم.