تو از طلوع کدامين ستاره برآمدي؟
اي علي(ع)! اي کرامت شگرف!
تو از طلوع کدامين ستاره برآمدي که
زمين، چنين عظمت نامت را متحير ماند؟
آنک، در بارگاه يادت، ساکنان آسمان نيز به تماشاي جلوه هاي
جاوداني جمالت شسته اند و «عشق» هنوز نيز
مجذوب آن چهره و قامت است!
اي بزرگ شکوهمند که عشق و نيايش دو پناهگاه هميشگي
توست، بگذار در معبد نگاه آسماني ات زانو
زنيم و از سبوي صفايت ساغري برگيريم.
اي قلّه فرازمند انديشه و عشق!
جام هاي تهي جانمان رابه
شراب هاي روحاني ژرف ترين نگاه ها بارورکن
و زنبيل هاي کوچک احساسمان را از عطر نجيب
مهرباني هاي به تصوّر نيامده ات بيا کن!
چقدر به تو محتاجيم در جهاني که برگه هويتش را گم
کرده است و در سطل هاي زباله اتمي دنبال تصويرهاي
ماهواره اي موهوم خويش مي گردد.
نامت، آفتاب اميدي است که فقط پنج بار بر ظلمت زمين گذشت
و گرمي اين سال هاي سرد، ادامه مهربان اوست.
اي شکوفه بارور! اي نسيم نوازشگر!
واي طوفان برخاسته! زمين را درياب؛
که در گاهواره غفلتي عظيم خفته است و آسمان را ک
ه معبر ماهواره هاي توطئه است.
گردبادي برپا کن! طوفاني برانگيز! نهيبي بزن!
اي دستت خيبر کن!واي ذوالفقارت کفرشکن!
دنيا به تو محتاج است و عشق، که در کوره راه هاي خشونت
مانده است، و مهرباني يي که مقبره اش غارت شده
و غارتي که عالمگير است!
اي مظلوم قدرتمند!
تقي متقي